Lisedeydik.
Güzel olan ne varsa yasaktı.
Duvarlar afişsizdi.
"İnsanları fişleyenlerdi, duvarların afişlenmesini istemeyenler."
Nazım Hikmet’i, inadına o yıllarda sevmiştik.
Bir resmini kestim dergiden; cüzdanımda taşıyorum sürekli.
Yasaksın bize.
Tehlikesin.
Şiirlerini, kitaplarının kapaklarını gazete kağıtlarıyla kaplayarak sokağa çıkartabiliyoruz. Saklıyoruz seni.
O deliler gibi sevdiğin insanından, havadan, topraktan, aç yüreklerden saklıyoruz seni.
Hep ağlıyorum Nazım Amca. Seni düşünüyorum. Hep seni düşünüyorum. Döndüğünü düşünüyorum.
Bir kaptan seni çınarlı, kubbeli mavi limana çıkartıyor, koltuğunun altında onurlu hayatının seyir defteri. Müthiş ağlıyorum. (…) Benim de kanıyor mendilim. (…)
- "Deniz'i astılar mı?" diye soruyorsun kuşkulu.
- "Deniz hiç asılır mı?"
Nerde görülmüş mavinin idam edildiği...
// ALINTI //
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder